Dous poemas de Linda Gregg

Deixo aquí dous poemas de Linda Gregg (Suffern, USA, 1942), en versión galega de Olalla Cociña. A Gregg non lle fan falta palabras estrañas, estruturas máis ou menos anómalas con respecto á linguaxe ordinaria, para dotar os seus textos de dúas características que, ao meu ver, están no groso da mellor poesía: a visión e o misterio. Podería engadir a elegancia e daquela diría que, coa autora, o mundo semella fermoso, incluso cando doe. Graciñas, Olalla, por traernos a Gregg.  

 

 adulta

 Volvín ao país onde fun feliz
 cambiada. A paixón xa non me impón terribles esforzos.
 Pregúntome que substituirá o desexo.
 Quizais eu sexa a pantasma da miña propia vida volvendo
 aos sitios onde vivín mellor. Camiñando por acó e por aló,
 facendo sinais cando vexo algo que amei fondamente.
 Agora estou na miña casa escoitando os mouchos
 e preguntándome se pouco a pouco irei recuperando a pel.

paxaros de inverno

Dime unha adiviña, dixen, que non teña resposta.

Que nos faga abrazarnos rápido

e para sempre, como as cousas simples

que non poden medrar, que non nos cambie.

Que nos deixe quedar aquí xuntos.

Que fai do inverno unha rede? Dixeches.

Que son as árbores da morte?

Que vento sopra atravesándoo todo

cando a lúa comeza a súa fin, a súa fin?

Cantaches. E bailamos na noite baleira.

Bailando e cantando ata que os nosos corazóns incharon.