domingo, 23 de marzo de 2014

Un inédito. Entre Celan e Chus Pato


Podes tranquilamente
agasallarme con neve:
sempre que atravesei o verán
ombro con ombro coa moreira branca
berrou a súa máis tenra
folla

Paul Celan
Cambio de alento
1967













Ti, tamén ti,
aprendiches da moreira
branca
a cruzar o verán
pola ruta
que atravesa
o bosque á
metade.

Fóra
brilla o sol da última coresma
en que comemos.

É inútil tapiar as portas,
facer da casa un varadoiro
contra aquilo que se impón
desde máis
alá da
soleira.

Fóra
brilla o sol da última vixilia
en que quixemos comer.

Qué carencia foi esta que eliximos pactando.

Velaí a pregunta:

por que a fame

Inédito
[En diálogo co poema de Celan. 
Para Chus Pato]

















Auschwitz

é a morte
a seda
o sudario branco que tece o verme na moreira branca
o aire

2
a raia nos cabelos
pregos de cinza
respirámoste palabra
respiramos

3
criches que o vieiro remataba aquí
todas as mañás comeza o que vai por dentro e é boca
quen puidese as liñas da túa mao
os días

Chus Pato
Inédito
[En resposta ao poema anterior]




Ningún comentario:

Publicar un comentario