Desde París, Francisco
Cortegoso traduce para este blog un poema longo de Éric Sautou, até agora inédito nas linguas dos Pirineos para abaixo,
pertencente ao seu último libro, Les Vacances,
publicado en 2012. Sautou naceu en Montpellier en 1962 e é autor dunha decena de
libros, entre os que se atopan, ademais do mencionado, Le Capitaine Nemo (1998), La Tamarissière (2006) e Frédéric
Renaissan (2008).
Non temas máis, di
o corazón.
Virginia Woolf, Mrs Dalloway.
Escribo as palabras que vexo.
De en pouco vai nevar,
folerpa xa.
As palabras permanecen
tan simples.
El conta cos seus dedos
até doce; velaí! pensa cando, un despois do outro, ergueu os seus dez dedos;
dous a sumar recomezamos, todos os dedos repregados e un fai o polgar, dous o
anular, eis os doce. Resulta pasmoso, números e dedos, e que dúas mans non
poidan senón dez, o número dez, non máis alá.
Sabes, a casa está
alumada – aínda.
(Unha pequena moi
pequena casa.)
Poema: a pega
dille ao peixe
peixe
eu son a pega
Escribo as palabras que
vexo.
Consólanos.
A convallaria.
Neve, aldea soñada.
É a lúa (pasando).
As flores máis sinceras.
Consólannos.
Neve, aldea soñada.
Flores (o trevo frío).
As flores.
Bolboreta (encontrará a
saída).
Cando o vin pensei:
velaí!
O mundo en nacemento.
A miña casa, Señor, non
alberga a verdade; lin nos libros que a miña casa, Señor, non alberga a
verdade.
Todo é negro todo de
redor.
Escribo porque non estás
aquí teño medo que xa non esteas máis aí sei que che escribo e xa que logo sei
que te escribo.
Sobre todo non
adormezas.
Consólanos.
Debilitado (sentado
perto do lume). A súa tribo obsérvao quen se afastan (sobre a barca
estarrecidos). El ve as lombas, a súa casa de pedra, a súa tribo (dispersa ao
amplo dos campos).
Consólannos.
Poderiades, como moitos
fixeron, tentar coñecelo (poderiades mesmo consideralo amigo).
El escribe historias que
non conta a vontade (aquela da oca por exemplo).
O que el prefire,
guindar o pastel tenro e a cor vello rosa; son os animais (todos os animais).
No resplandor das rúas
os álamos.
Consólanos.
Teño frío, a cada pouco
máis (consólanos).
Andoriñas no serán.
A convallaria, a mimosa.
Sobre todo non adormezas.
(É particularmente certo
as estrelas.)
Vinte e catro mariñeiros
apiñados á corda.
A neve pousa no nada
(ouvimos respirar).
Obxectos apracíbeis,
abandonados.
As mans xeadas baixo a
almofada.
Soños (que non
lembramos).
Nós somos radiantes,
abandonamos o noso sol.
Ínfimos fulgores.
A neve cae (cae).
Ínfimos fulgores
(ouvimos respirar).
Somos (privados).
Isto só aconteceu tempo
atrás.
Teño frío sobre a pel.
Ouzo.
A respiración.
Trazo duras pegadas.
Téntoo de pés nus sobre
o vidro.
Hai que asubiar ou
chifrar (vibrar como as cousas).
Ler, escribir, (ceo
anubado niño de palla).
Azul e amarelo (verde
mazá).
A bondade.
Os paxaros, sempre
outros, altamente conmovedores.
Flor (que non
lembramos).
Flor da silveira.
Unha flor na distancia
(ouzo bater a chuva).
(Veredes que é sempre
cando chove.)
A bondade.
O vagar.
As árbores (xemendo).
Ler, escribir (recordos
minúsculos).
Todo é negro todo de
redor.
A lúa (que chamabamos a
lúa) deveu a noite.
O pío, aí que guindamos
pedras (razón que apareza).
Unha flor, é esta (ou Pedras entre a neve).
O que escribes desde
tanto tempo atrás?
A miúdo ouvía tocar o
sino.
O enorme edredón.
Milleiros de abellas,
unha flor enxoita, as soleiras, as oliveiras de estío.
Decidía entretanto que
non habería máis laios non me compadecería xa máis.
Voluptuosidade sen
suspiro fiado á miña orella. (Coralie.)
Onde non chegará a
sorpresa de me ver deste xeito acariñarche a meixela. (Coralie á bela Clément.)
Os castelos de area
fría. (Rhoda.)
O meu caxato, as miñas
flores, abandónoas. (Lenz.)
Nubes que pasan.
(Rhoda.)
A árbore abatida a auga
devóraa. (Lenz.)
A auga volve fría, o ar
é frío. (Rhoda.)
A miúdo falo só.
Gosto desta foto, aquí,
esta.
As cousas avellentaron
sobre a cómoda.
Pode nevar, chover, ou
non.
Vagalumes e reloxos de
area.
Mais nada que a penas
adiviñados, antigos cafés profundos, árbores negras, esfolladas, un tapiz
esponxoso, crepitante, que esa que pesa sobre esoutra pousada na terra, non
ouve senón repentinos ladros silenciados, asubiando – e como así tornan.
Ler. Escribir.
Como unha flor de tinta
despregada do papel (aínda que peche os ollos...).
A poesía (“...e sentín
por un pouco o seu inmenso corpo” Arthur Rimbaud).
Durmo.
As flores que vos
enviamos (as cousas belas) as árbores (delicadas).
Nas flores malvas (flores
e follas mortas) chove sobre a terra sobre a herba chuva observo a chuva.
Até cen.
Logo é certo nada mudou?
O rebote, o escuro eco.
Non estou só sentado en
voo na dorna.
Fastuoso xogo de lampos.
Pasada a treboada fixo
bo no serán.
Reabrir a vela – a
reaparición.
As bolboretas (baten
infinitamente).
O ultramarinos (de
Félicie).
Fun o vello neno por
caso.
Suma toda un aborrece
máis ben.
Certo tesouro moi
antigo.
Unha árbore en si (de
son vivo).
Lagarto (desamparado).
Unha neveira de
polistireno azul, un pelador, un reloxo de cuco, unha botella de refresco.
As cigarras (regálanse
un recital).
(De igual xeito a poesía
non quere que pousemos.)
Sorte de paisaxe última:
o mar.
As flores do cardo (elas
tamén tiveron a súa parte).
Nubes (esfiadas).
Fóra vai menos frío.
A dozura (de rematar).
Lémbraste de min?
Ao que chegarás?
Nós non chegaremos alá.
Xa pouco non chove.
Por veces aborrezo un
cacho mais non ten importancia.
Eu non sei nada cando
escribo.
Non estamos mortos.
Véxote na imaxe.
Oi, acho que vou partir.
O outono e mais o
inverno.
Pequeno home sen
palabras, sen música, sen nada.
Sentado sobre un banco
no peirao – silencioso.
A dozura (de rematar).
Son os balóns, os chapeus
(son flores estrañas).
Após, cada un de nós
desaparece.
Recordo de amizade.
As palabras son as
mesmas.
Vémonos menos coido.
Escribo para estar aquí.
Todos os cardos, a sorte
de azuis, a luz do verán sobre o gran papaventos.
Logo é certo nada mudou.
Endexamais voltamos a
nos ver.
As palabras
suplementarias.
Chove (de paso).
Os meus poemas fan
vellos no marco.
É un camiño que atravesa
e nos leva (sós e sen palabra)
Chove (de paso).
O mar está calmo.
O mar é máis escuro de
súbito.
Pensei que sería bo
escribilo.
Podo sentar baixo o ceo
(escribo).
Vexo reaparecer (e mais
non dixen xa palabra despois).
Se xa pouco non chove e
é máis doce.
Ela abandona.
Volta.
Nada non unha nube.
Si de acordo é si.
A árbore deixa caer os niños
Leves sobre as follas
Tranquilas as augas
Ser (baixo o abrigo).
Aqueles que, alí, sobre
a praia, non poden xa máis nada por vós.
Soño adormecido.
A Tamarissière.
Oración.
Mil cousas.
O meu corazón (bate
aínda perto do corazón). Silénciome. (Silénciome, escoito.)
Tiramos dos pés as
sandalias descendemos.
Escribir non o di máis,
amar non é de certo.
Estamos no bordo
avanzamos.
Camiñar, camiñar aínda.
Entrar (no primeiro
cuarto escuro).
Cego perto das voces.
Oración.
É unha oración (unha
oración aparentemente).
Dúas flores reabertas na
auga (lentes de flores).
Descenden das montañas,
roldan as ribeiras, agardan que apareza. (Os animais sofren.)
Anacos de madeira,
montes de cousas en equilibrio.
Coios guindados ás nosas
portas.
A herba e o orballo.
Manteis no interior,
incensarios.
O vestido de ouro e o
sobrepeliz.
O que resta de lume.
Soprar a chama.
Isto é o alumado (é
prendido) longamente as vagas (a chuva).
Neste movemento de
estrelas (e nós aparecemos) son as palabras que deseño esquecémolas.
Fun supersticioso sen
exceso.
Vixiado (protexido á
vez).
O pouco en todas as
cousas.
Eu non amaño, rexeito.
Cada unha das palabras
(redescuberta).
Un tren parte (logo desaparece).
Podo camiñar (e
desaparecer).
Feble flor.
A agua (nos meus
zapatos).
O gran ceo.
Vin, nun lampo, o
relampo, golpear, todo o horizonte negro.
Todo é negro de redor.
So pena de ser acordado.
Teño frío baixo o meu
pucho.
As vagas.
As vagas.
Chove olla chove.
Desapareces (e incríbel
nada é máis silencioso).
Contra as palabras na
evidencia.
Encontra a rima.
Chove.
O tranvía é alumado
baixo a chuva.
Contra as xanelas, sobre
as palabras da palabra amor, na velocidade, encima embaixo das pontes.
Cuarto de inmoble, negro
de luz, abaixo como a agua.
Xamais eu apago.
Pedir un desexo.
Seriamos lanzados ao
baleiro por nós mesmos.
Todo un anaco (de muro
estrelado).
Luminoso sobre a baía
abre en arcos.
De costas baixo a
cúpula.
A miña mai non é máis
que o amor mais alí demoro.
Soños que son voces
(gosto de dicilas todas).
A resistencia cede.
Poalla.
Poema: o pombo torcaz
(ela mesma sobre a vella árbore ruiba...).
Os paxaros non saben
nada. (Así mesmo un cabalo non ten imaxe.)
Soño.
Dunha carta de meu pai
(recibida por correo: “O primeiro soño”)...
Poalla.
De abrigo negro e
gardachuva (nós eramos un baixo os tres gardachuvas).
Ou ben entón peixes (que
mesmo debuxados non son visíbeis).
Íllome no cerne e
avellento.
Vamos guindar pedras
caen máis unha vez.
Non é preciso que morra,
non é preciso que morras.
Agardamos a neve (foi
anunciada).
Reabro finalmente os
ollos.
A neve inmensa.
Olla como neva (a neve
inmensa).
Longamente respirei.
Ningún comentario:
Publicar un comentario